یک مرد معمولی 30 هزار موی ریش در صورت خود دارد. بیشترین تراکم موی صورت در نواحی چانه و بالای لب بالا می‌باشد. مو روزانه در حدود 0.8 میلی متر رشد میکند که این سرعت در طی روز بیشتر از شب است. بر خلاف تصور تعداد دفعات تراشیدن موهای صورت در سرعت و ضخامت موهای تازه روییده تاثیری ندارد. ایده‌آل‌ترین زاویه اصلاح با خودتراش دستی 28-32 درجه می‌باشد. موهای گردن موازی با پوست گردن رشد می‌کنند. 42 درصد مردان یا کاملا فاقد موی صورت هستند و یا از کم پوشت بودن موهای صورت خود ابراز نارضایتی می‌کنند.
ریش و تراشیدن آن از مهم‌ترین مسایل آرایشی آقایان نسبت به بی‌نهایت مسایل مربوط به آرایش خانم هاست! اگر شما فقط به ریش‌تان برسید یعنی آزایش و زیبایی صورت خود را تضمین کرده‌اید. در این مقاله ۵ وسیله برای اصلاح صورت مردان را با جزییات برایتان معرفی میکنیم. با ما همراه باشید.
1) ژیلت یک بار مصرف
فواید ژیلت یک بار مصرف: ارزان‌ترین آن‌ها هستند و معمولا در پک‌های ۱۰-۲۰ تایی عرضه می‌شوند. مناسب‌ترین و سبک‌ترین وسیله برای سفر شما.
ضررهای ژیلت یک بار مصرف: وزن زیادی سبک آن‌ها باعث می‌شود که فشاری که مورد نظر شماست به اندازه کافی روی آن اعمال نشود و مسلما نتیجه‌ای که انتظار دارید را نخواهید گرفت. تیغهای بی کیفیت آن‌ها فقط یک یا دوبار برای شما دوام می‌آورند. سر آن نیز انعطاف‌پذیر نیست و این نیز مشکل دیگر آن است.
2) ریش‌تراش برقی
انتخاب رایج آقایان در ریش‌تراش این مدل آن است. چه برای استفاده خانگی و چه مسافرت‌ها.
فواید ریش تراش برقی: فایده بسیار خوب آن‌ها این است که همه‌جا قابل استفاده‌اند. مثلا در ماشین و حین تماشای مناظر اطرافتان! برعکس تراشیدن سنتی این ریش تراش‌ها به هیچ‌گونه خمیر ریش، سینک دستشویی و آب نیازی ندارند.
ضررهای ریش تراش برقی: دقت آن‌ها به اندازه تیغ‌ها نیست و شاید مدل مطلوب شما را با دقت بالایی درست نکنند. با اینکه راحت و خوش دست هستند ولی اکثر آقایان بعد از تراشیدن ریش با آن‌ها از خراب شدن پوست شان شکایت می‌کنند.
3) ریش‌تراش‌های کارتیج دار
ژیلت‌های کارتیج‌دار معروف‌ترین آن‌ها هستند و این اجازه را به شما می‌دهند که در جهت و خلاف جهت رویش موی صورتتان آن را بتراشید. از یک دسته پلاستیکی یا فلزی تشکیل شده اند که به قسمت مرکزی آن انعطاف‌پذیر است و به ژیلت اجازه حالت گرفتن متناسب با صورت شما را می‌دهد. کارتیج آن شامل ۶ تیغ ضدزنگ است.
فواید ریش‌تراش کارتیج‌دار: کارتیج آن قابل جایگزینی است. معمولا بعد از ۳ یا ۴ بار استفاده باید آن را عوض کرد. امن‌ترین راه برای تراشیدن صورت شماست. معمولا هربار تراشیدن صورت با آن ها ۱۰ دقیقه طول می کشد و ریسک هیچ‌گونه خراشیدگی یا بریدگی روی صورت شما وجود ندارد.
ضررهای ریش تراش کارتیج دار: قیمت بالای آن‌ها, گیر کردن ریشه ریش در میان تیغ‌ها از دیگر مشکلات آن است. شاید برای سفید کردن صورت نیاز به تراشیدن به صورت اریب نیز داشته باشید. به اندازه کافی برای آقایان قانع‌کننده نیست که از آن به جای ژیلت معمولی استفاده کنند.
4) تیغ دو لبه
سنتی‌ترین روش است که از پدران و نیاکان ما به ما رسیده است. لبه محافظ آن حین برخورد با پوست مانع از فرو رفتن تیغ در پوست شما می‌شود. از یک دسته فلزی به نسبت سنگین‌تر ساخته شده است که کنترل شما و در نتیجه دقت شما را بالا می برد.
فواید استفاده از تیغ دو لبه: بر اساس استفاده شما می توانید هر هفته تیغ آن را عوض کنید. با توجه به قیمت کیفیت مناسبی دارند. دقت بسیار بالایی به دلیل دو سر تیز در طرفین دارند.
ضررهای تیغ دو لبه: برای اینکه بتوانید با آن‌ها به درستی بتراشید و دقت‌تان در این زمینه زیاد شود و همچنین جایی را نبرید نیاز به تمرین زیادی دارید. اوایل کمی سخت است ولی عادت می کنید.
5) تیغ یک لبه
در اکثر آرایشگاه‌ها از این مدل تیغ استفاده می‌شود. امن‌ترین روش برای تراشیدن صورت و پشت گردن است البته بازهم دقت بسیار بالایی نیاز دارید و این بدون تمرین به دست نمی‌آید.
فواید استفاده از تیغ یک لبه: لبه تیز آن دقت تراشیدن را بالا می‌برد. معمولا زمان زیادی طول می‌کشد تا تیغ آن کهنه شود و نیاز به تعویض آن داشته باشید. قیمت آن نیز به نسبت این ۵ مدل تیغ مناسب است.
ضررهای استفاده از تیغ یک لبه: در صورت وارد نبودن در تراشیدن با آن به راحتی می‌توانید خراش‌های بزرگ و کوچک روی صورتتان بیاندازید. زمان و مهارت زیادی را برای یادگیری تراشیدن با آن باید صرف کنید.
کوتاه کردن مو با دسته تیغ معمولی که بیشتر برای اصلاح صورت ، پشت گردن ، ابرو و ... استفاده میشه ، با چند روش میشه انجام داد که ما در اینجا یکی از روش‌ها رو آموزش دایدم ، در این حالت کوتاهی مو با دسته تیغ از روش ممتد یا لایه لایه استفاده میشه که برای موهای کمتر از دو سانتیمتر از ممتد و موهای بیشتر از دو سانتیمتر از لایه لایه استفاده میکنیم.
در روش ممتد از یک سمت سر شروع کرده و یک ردیف به عرض دنده‌های درشت شانه در نظر می‌گیریم و بعد از شانه کردن به طرف خواب و رویش مو شانه را از پایین‌ترین قسمت دسته مخالف جهت رویش مو داخل مو قرار می‌دهیم و با ضربات پی در پی دسته تیغ روی دسته موی قرار گرفته در داخل شانه از راست به چپ قطع کرده و شانه راهم به طرف بالا یعنی مخالف جهت رویش مو حرکت می‌دهیم و برای اندازه‌ای که موها می‌خواهیم بماند فاصله شانه نسبت به سر را در نظر گرفته و با یک فاصله معین حرکت میکنیم .
در روش لایه‌لایه هم دقیقا مثله ممتد عمل کرده ولی فرقی که دارد شانه را پی‌درپی حرکت نمی‌دهیم ، بلکه موها را دسته دسته با شانه برداشته و با دسته تیغ ضربه می‌زنیم .موها را حتما خیس میکنیم که تیغ زود کند نشود .
موی صورت در تقریباً همه خانم‌ها کم و بیش دیده می شود. اگر تعداد آن‌ها کم، کرکی و بور هستند بهتر است که کاری به آن‌ها نداشته و یا گاهی آن‌ها را با ملایمت و رعایت اصول بهداشتی بند بیاندازیم و یا با قیچی نوک تیز از روی پوست قیچی کنیم.
اگر تعداد آن‌ها زیاد، مشکی و ضخیم هستند، بهترین راه مراجعه به متخصص پوست و مو و متخصص غدد داخلی و تعیین علت بروز و سپس درمان مناسب دارویی است و همزمان با درمان می توان از لیزر برای رفع دائمی آن‌ها استفاده کرد.
استفاده از تیغ صورت تراشی راه بدی نیست و آسیبی هم به پوست وارد نمی کند ولی از نظر روانی و احساسی برای خانم‌ها مشکل است که این کار را انجام دهند.
کرم‌های موبر (حتی موبر مخصوص پوست صورت) معمولاً باعث بروز واکنش‌های حساسیتی می‌شوند. اپی‌لیدی بدترین راه برای برداشتن موهای صورت است با وجود اینکه تبلیغات در مورد این وسیله بسیار زیاد، فریبنده و وسوسه‌آمیز می‌باشد.
در کل هر وسیله‌ای که موها را از روی پوست میکند (مثل بند انداختن، کرم موبر، اپی‌لیدیو موم و غیره) ممکن است موجب بروز جوش و التهاب پوست گردد و در دراز مدت تغییرات رنگدانه‌ای به صورت لک پوستی در محل به وجود می‌آورد.
اصلاح و مرتب کردن موهای صورت کار همیشگی آقایان است که باید بخشی از وقت خود را صرف آن کنند. از قرن‌ها پیش از ابزارهای تیزی مانند تیغ برای اصلاح صورت استفاده می‌شده است. کیفیت تیغهای اصلاح صورت هم با گذشت زمان تغییر کرده و با معرفی تکنولوژی‌های جدید، همواره شاهد معرفی انواع جدیدتری از تیغ اصلاح هستیم. شاید تیغ اصلاح قدیمی‌ترین و حتی پرطرفدارترین وسیله‌ی اصلاح صورت باشد اما نمی‌توان گفت بهترین وسیله است. تیغ اصلاح هرچقدر هم که با کیفیت باشد می‌تواند به پوست آسیب برساند. شاید در راستای همین مشکل بوده است که ماشین‌های اصلاح اختراع شدند. ماشین‌های اصلاح صورت به دو دسته تریمر و ریش‌تراش تقسیم‌بندی می‌شوند. تریمرها قابلیت اصلاح از ته را ندارند اما ریش‌تراش‌ها که به آن‌ها «شیور» (Shaver) هم می‌گویند برای اصلاح از ته طراحی شده‌اند.
عصر برنز
تاریخ استفاده از تیغ اصلاح به تمدن‌های عصر برنز برمی‌گردد. تیغهای این دوره معمولاً از برنز یا ابسیدین ساخته می‌شدند و شکل آن‌ها بیضوی بوده‌است.
نوع ریش‌تراش
ریش‌تراش یا خودتراش نوعی ابزار تیغ‌دار است که از آن برای تراشیدن موی بدن و معمولاً ریش و موی سر استفاده می‌شود. نام «خودتراش» در زبان فارسی بیشتر به نوع دستی و ابتدایی این وسیله اطلاق می‌شود. نوع برقی آن ریش‌تراش برقی یا به‌اختصار «ریش‌تراش» گفته می‌شود. همچنین به آن «صورت‌تراش» هم گفته می‌شد.
انواع ریش‌تراش
ریش‌تراش‌ها به دو نوع ریش‌تراش‌های دستی مانند انواع ریش‌تراش‌های یک‌بارمصرف (ژیلت‌ها) و انواع ریش‌تراش‌های برقی تقسیم‌بندی می‌شوند. مزایای ریش‌تراش یک‌بارمصرف در از ته زدن و پوستی عاری از هرگونه مو می‌باشد و رشد مو فاصلۀ زمانی زیادی را می‌طلبد. از مزایای ریش‌تراش‌های برقی سهولت در استفادهٔ آن‌ها است. ریش‌تراش‌های برقی امروزه جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده‌اند و شرکت‌های مختلفی به تولید انواع آن می‌پردازند.
شستشوی صورت و یا لایه‌برداری پوست، به نرم‌شدن موهای صورت کمک میکند. توصیه میکنیم برای اینکه پوست شما حالت نرم‌تری به خود بگیرد، صورت خود را حدود سه دقیقه با آب گرم بشویید.
در سلمانی ها هنوز از خودتراش‌های چاقویی اسفاده می شود. نسل بعدی ریش‌تراش‌ها ایمن‌تر بودند. امروزه ریش‌تراش‌های بسیار ایمن با تیغهای موازی دو‌تایی و سه‌تایی عرضه شده که استفاده از آن‌ها بسیار آسان است.
1) خودتراش‌های قدیمی: Early Razors قدیمی‌ترین خودتراش‌ها در عصر برنز در انگلستان به وجود آمدند. این خودتراش‌ها اغلب بیضی شکل و دارای تیغهای از جنس برنز بودند که مانند زبانه چاقو از انتهای کوچکشان بیرون می آمد. این تیغ‌ها دائما باید تیز می‌شد و زودهم کند و فرسوده می‌شد و از بین می‌رفت.
خودتراش‌های با تیغه باز جزء خود تراش‌های قدیمی محسوب می شوند. کاربرد اصلی این نوع خودتراش که طرح شماتیک آن در شکل زیر دیده می شود در آرایشگاه‌ها است. به این نوع خود تراش، خودتراش راست (Straight razors) و یا گلوبر(cut throat) هم گفته می شود.
2) خودتراش‌های ایمن (Safety razors) همان‌طور که ذکر شد تیغه خودتراش‌های قدیمی نیار به تیزکردن مداوم داشتند و زود فرسوده می‌شدند که این باعث افزایش قیمت آن‌ها می شد. خودتراش‌های ایمنی برای اولین بار در آمریکا توسط برادران کمف با استفاده از تیغه‌های فورج شده (forged blade) رواج یافت. تیغه فورج شده تیغهای است که در کوره آهنگری گداخته و با چکش شکل داده شده است. در سال 1903 ژیلت، مخترع آمریکایی خودتراش ایمنی با تیغه قابل تعویض را اختراع کرد. خودتراش‌های ایمنی از اواسط سده ۱۸۰۰ در شکل‌ها و طرح‌های مختلفی ساخته و عرضه شدند
3) خودتراش‌های الکتریکی Electric shaver خودتراش برقی یک وسیله رایج برای تراشیدن موهای اضافی بدن و صورت است که دارای تیغه گردان و یا نوسان کننده است. خودتراش برقی نیازی به استفاده از خمیر ریش، صابون و یا آب ندارد. این نوع خودتراش در سال 1930 توسط ژاکوپ شیک اختراع شد. خودتراش رمینتون نیز در سال 1937 توسط کمپانی رمینتون رند رواج یافت. این اولین خودتراش موفق برقی است که توسط شیک اختراع شده و در سال 1931 وارد بازار شد.
