اصلاح و مرتب کردن موهای صورت کار همیشگی آقایان است که باید بخشی از وقت خود را صرف آن کنند. از قرن‌ها پیش از ابزارهای تیزی مانند تیغ برای اصلاح صورت استفاده می‌شده است. کیفیت تیغهای اصلاح صورت هم با گذشت زمان تغییر کرده و با معرفی تکنولوژی‌های جدید، همواره شاهد معرفی انواع جدیدتری از تیغ اصلاح هستیم. شاید تیغ اصلاح قدیمی‌ترین و حتی پرطرفدارترین وسیله‌ی اصلاح صورت باشد اما نمی‌توان گفت بهترین وسیله است. تیغ اصلاح هرچقدر هم که با کیفیت باشد می‌تواند به پوست آسیب برساند. شاید در راستای همین مشکل بوده است که ماشین‌های اصلاح اختراع شدند. ماشین‌های اصلاح صورت به دو دسته تریمر و ریش‌تراش تقسیم‌بندی می‌شوند. تریمرها قابلیت اصلاح از ته را ندارند اما ریش‌تراش‌ها که به آنها «شیور» (Shaver) هم می‌گویند برای اصلاح از ته طراحی شده‌اند.
عصر برنز
تاریخ استفاده از تیغ اصلاح به تمدن‌های عصر برنز برمی‌گردد. تیغهای این دوره معمولاً از برنز یا ابسیدین ساخته می‌شدند و شکل آنها بیضوی بوده‌است.
نوع ریش‌تراش
ریش‌تراش یا خودتراش نوعی ابزار تیغ‌دار است که از آن برای تراشیدن موی بدن و معمولاً ریش و موی سر استفاده می‌شود. نام «خودتراش» در زبان فارسی بیشتر به نوع دستی و ابتدایی این وسیله اطلاق می‌شود. نوع برقی آن ریش‌تراش برقی یا به‌اختصار «ریش‌تراش» گفته می‌شود. همچنین به آن «صورت‌تراش» هم گفته می‌شد.
انواع ریش‌تراش
ریش‌تراش‌ها به دو نوع ریش‌تراش‌های دستی مانند انواع ریش‌تراش‌های یک‌بارمصرف (ژیلت‌ها) و انواع ریش‌تراش‌های برقی تقسیم‌بندی می‌شوند. مزایای ریش‌تراش یک‌بارمصرف در از ته زدن و پوستی عاری از هرگونه مو می‌باشد و رشد مو فاصلۀ زمانی زیادی را می‌طلبد. از مزایای ریش‌تراش‌های برقی سهولت در استفادهٔ آنها است. ریش‌تراش‌های برقی امروزه جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده‌اند و شرکت‌های مختلفی به تولید انواع آن می‌پردازند.
برای سلامتی بدن مجبور به حفظ بهداشت فردی هستیم. یکی از نمونه‌های این مساله رفع موهای زائد بدن است. جدا از حفظ ظاهر زیبا و جذاب از حضور باکتری ها و میکروب ها در میان این موها نیز جلوگیری می‌کند. اصلاح کردن به معنی کوتاه کردن و از بین بردن موهای زائد و ناخوشایند بدن است که با کمک یک تیغ و یا هر وسیله تیغه‌دار انجام می‌شود.
تاریخچه
پیش از ساخته شدن تیغ، موهای بدن با استفاده از دو پوسته‌ای که بر هم منطبق شده و موهای موردنظر را از ریشه جدا می‌کرد، اصلاح می‌شد. تقریبا ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد، زمانی که ابزارهای مسی کم‌کم در میان مردم رواج یافتند، تیغهای مسی کشف شدند. احتمالا اولین جرقه‌های گرایش انسان به زیبایی و بهداشت بیشتر از همین زمان زده شده است. کشیش‌های مصری جزء نخستین افرادی بودند که از تیغهای مسی استفاده می‌کردند. اسکندر مقدونی، در قرن چهارم قبل از میلاد، استفاده از تیغ‌ها جهت اصلاح کردن را در قلمروی حکومتش رواج داد؛ زیرا به آراستگی و انضباط اهمیت ویژه‌ای می‌داد. ۱۹ درصد از مردان بالای ۱۵ سال، هر روز صورت خود را اصلاح می‌کنند. به طور میانگین مردان ۱۵-۲۰ ساله سالانه ۲۷۵ مرتبه اصلاح صورت دارند و این رقم در میان مردان ۲۰-۶۵ ساله بسیار بیشتر است.
روش‌های اصلاح کردن
عمل اصلاح کردن از طریق تیغهای عمودی و البته مطمئن انجام می‌شود. اصلاح دستی یا همان اصلاح خیس و اصلاح خشک که با تیغ برقی (ماشین ریش‌تراش) انجام می‌گیرد، دو نوع متداول از اصلاح کردن هستند. گاهی اوقات برای آسان‌تر شدن کار در حین استفاده از تیغ، بهتر است ابتدا موها با قیچی کمی کوتاه‌تر شده و بعد از تیغ استفاده شود.
1) روش قدیمی اصلاح کردن (اصلاح خیس)
این نوع اصلاح با کمک تیغ، فرچه اصلاح و صابون اصلاح انجام می‌شود. دو نوع تیغ دستی وجود دارد: تیغ مستقیم و تیغ مطمئن. تیغ مطمئن شامل بخش‌های کوچک است و تیغهای دوطرفه را نیز دربرمی‌گیرد. تیغهای دوطرفه، یکطرفه، تیغهای انژکتوری و تیغهای یکبار مصرف جزء این دسته هستند. اما تیغهای مستقیم که امروزه نیز رایج می‌باشند، نیاز به کمی تمرین دارند. امروزه بسیاری از آرایشگران مجرب به راحتی از این‌گونه تیغ‌ها استفاده می‌کنند. با تیغهای مستقیم، یک اصلاح کامل و خوب انجام می‌گیرد. پس از ساخت تیغهای دوطرفه، دیگری نیازی به تیز کردن تیغ نبود. تیغهای دوطرفه به راحتی در دسترس هستند و هنوز هم توسط کارخانه‌های بسیاری در سرتاسر جهان تولید می‌شوند. به خاطر استفاده از تیغهای که دو لبه تیز دارد، این تیغه‌ها را دو طرفه می‌نامند. قبل از اصلاح خیس، از یک صابون، کرم، ژل یا کف برای روان شدن سطح پوست استفاده می‌شود. این کار از آسیب‌دیدگی پوست و سوزش آن به هنگام استفاده از تیغ جلوگیری می‌کند. علاوه بر این، موجب نرمی موها و راحت تراشیده شدن آنها می‌شود. اگر برای اصلاح از صابون استفاده شود، به فرچه مخصوص اصلاح نیز نیاز است. این فرچه باید موهای نرم و بلندی داشته باشد تا به راحتی بتوان صابون مخصوص اصلاح را روی پوست مالید.
بسیاری از مردان پس از اصلاح از لوسیون برای کامل کردن و پایان دادن به عمل اصلاح استفاده می‌کنند. این لوسیون حاوی داروی ضدعفونی، از جمله الکل ایزوپروپیل است که در صورت ایجاد خراش‌های کوچک و سطحی روی پوست در اثر اصلاح، زخم را ضدعفونی می‌کند و موجب نرمی و رطوبت سطح پوست می‌شود.
2) اصلاح برقی
تیغه‌های الکتریکی شامل مجموعه‌ای از تیغه‌های نوسانی و چرخشی هستند که در پشت یک تراشه آهنی قرار دارند و این تراشه مانع از تماس مستقیم تیغه‌ها با پوست می‌شود. وقتی که تیغ روی پوست قرار می‌گیرد، با حرکت تیغه‌ها موهایی که از سوراخ‌های تراشه بیرون آمده‌اند کوتاه می‌شوند. تیغه‌های دایره‌ای شکل، حرکت دورانی دارند و تیغه‌های نوسانی حرکت‌شان به سمت بالا و پایین است. تیغ برقی را نخستین بار جاکوب چیک در سال ۱۹۲۸ ساخت. اصلاح برقی در کنار داشتن برخی مزایا، معایبی نیز دارد. مثلا اینکه همواره نیاز به منبع انرژی برق دارد تا بتوان از آن استفاده کرد. در عوض، برای اصلاح نیاز به مرطوب و نرم کردن پوست نیست و پوست ایمنی بیشتری دارد و دچار زخم و خراشیدگی نمی‌شود. لوسیون‌های مختلفی برای قبل و بعد از اصلاح الکتریکی وجود دارد، اما این نوع اصلاح نیاز به لوسیون و یا مرطوب کردن و لیز کردن سطح پوست صورت نداد. تیغهای الکتریکی مختلفی مخصوص خانم‌ها طراحی و ساخته شده‌اند که تفاوت چندانی هم با تیغهای الکتریکی مردانه ندارند.
عوارض جانبی اصلاح کردن
اصلاح کردن برخی مواقع همراه با عوارض جانبی است؛ مثل بریدگی پوست، خراش، سایش و خارش که با تعویض تیغ اصلاح بعد از هربار مصرف، استفاده از کف‌های مناسب و حرکت نرم و ساده دست هنگام کاربرد تیغ، می‌توان این عوارض را به حداقل رساند. برخی افراد از تیغ (یکطرفه و دوطرفه)، ژیلت و تیغهای برقی برای اصلاح استفاده می‌کنند؛ اما برخی دوست ندارند به بدنشان تیغ بزنند و استفاده از برخی پودرها (واجبی) و مومک را ترجیح می‌دهند.