ایستگاه فضایی بین المللی، یکی از پروژه‌های بین المللی است که 15 کشور برای احداث آن مشارکت داشته‌اند. ساخت این ایستگاه یکی از بزرگترین و مهمترین دستاوردهای بشری در طی دهه‌های گذشته است. این ایستگاه در سال 1998 در مدار زمین قرار گرفت و هدف آن انجام انواع تحقیقات بر روی زیست شناسی گیاهی و انسانی، ستاره شناسی، فیزیک و غیره بوده و همچنین یک ایستگاه بین راهی برای سفر به ماه و مریخ می‌باشد.

ایستگاه فضایی بین‌المللی کجاست؟

ایستگاه فضایی بین‌المللی (International Space Station) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته می‌شود. این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است. سرعت ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار معادل ۲۷٬۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی ۱۵ بار به دور سیاره زمین می‌گردد. اکثر بخش‌های اصلی این ایستگاه فضایی ساخته شده اما در سال ۲۰۱۵ چند بخش جدید به آن افزوده شد. پس از تکمیل، ایستگاه فضایی بین‌المللی ۴۵۰ تُن وزن خواهد داشت و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم خواهد آورد. ایستگاه فضایی بین‌المللی در شب بصورت ستاره‌ای متحرک با چشم غیرمسلح قابل رؤیت است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی ژاپن، و سازمان فضایی کانادا است. سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می‌کند. سازمان فضایی ایتالیا، هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا، و هم بطور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت دارد. سازمان فضایی چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به جمع مشارکت‌کنندگان، به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام داشته است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی در حقیقت فرزند و ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلاً توسط کشورهای مختلف برنامه‌ریزی شده بود. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به ایستگاه فضایی میر-۲ (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.

حضور فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی از آغاز نخستین مأموریت در ۱۲ آبان ۱۳۷۹ تاکنون بدون وقفه ادامه داشته است. این ایستگاه در حال حاضر ظرفیت شش سرنشین دائمی را دارد، اگرچه هنگام اتصال فضاپیماها و ورود اردوهای جدید، تعداد فضانوردان درون ایستگاه بطور موقت تا بیش از ۱۰ نفر هم افزایش می‌یابد. دو فروند فضاپیمای سایوز هر یک با ظرفیت ۳ نفر بطور دائمی برای تخلیه اضطراری ایستگاه در هنگام خطر به آن متصل اند.

در ابتدای کار ایستگاه، سرنشینان آن از سازمان‌های فضایی روسیه و آمریکا انتخاب می‌شدند، تا اینکه در ژوئیه ۲۰۰۶ یک فضانورد آلمانی سازمان فضایی اروپا، در قالب اردوی ۱۳ به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر کرد. تاکنون روی هم رفته فضانوردانی از ۱۶ کشور جهان در این ایستگاه اقامت کرده‌اند؛ این تعداد شامل ۵ توریست فضایی نیز می‌باشد؛ انوشه انصاری، فضانورد ایرانی، در روز ۲۷ شهریور ۱۳۸۵ به ایستگاه فضایی بین‌المللی وارد شد و ۹ روز در آن اقامت داشت.

چه مدت طول می کشد به ایستگاه فضایی بین المللی برسیم؟

ایستگاه فضایی بین المللی در حدود ۳۵۰ کیلومتری بالای زمین قرار دارد. این بدان معنا است که اگر ما با سرعت 65 مایل بر ساعت (97 کیلومتر بر ساعت) مستقیم به هوا رانندگی کنیم، تنها سه ساعت طول می کشد تا به ایستگاه فضایی بین المللی برسیم. اما یک مشکل کوچک وجود دارد و آن این است که ایستگاه فضایی بین المللی با سرعت  17500 مایل بر ساعت (28163.52 کیلومتر بر ساعت) به دور زمین می گردد.

برای فضانوردانی که از زمین با فضاپیما راهی فضا می شوند فقط هشت دقیقه طول می کشد تا به فضا برسند، اما رسیدن آنها به ایستگاه فضایی بین المللی به خاطر سرعت ایستگاه فضایی بین المللی مستلزم محاسبه پیوستن است. تعقیب کردن ایستگاه فضایی در مدار می تواند سه روز طول بکشد. در طول این مدت، خدمه کشتی فضایی نزدیک به 30 بار به دور زمین می گردند.در سال 2013، فضانوردان روسی در مدت فقط 6 ساعت به ایستگاه فضایی بین المللی رسیدند که رکوردی محسوب می شد. خدمه در مدت تنها چهار دور گشتن به دور زمین (به جای بین 25 تا 30 گشتن) به ایستگاه رسیدند. فضاپیمای آنها از قزاقستان پرتاب شد و فضانوردان صعود خود را با زمان عبور ایستگاه فضایی بین المللی زمان بندی کردند.