شستشوی صورت و یا لایه‌برداری پوست، به نرم‌شدن موهای صورت کمک می‌کند. توصیه می‌کنیم برای این‌که پوست شما حالت نرم‌تری به خود بگیرد، صورت خود را حدود سه دقیقه با آب گرم بشویید.
در سلمانی ها هنوز از خودتراش‌های چاقویی اسفاده می شود. نسل بعدی ریش‌تراش‌ها ایمن‌تر بودند. امروزه ریش‌تراش‌های بسیار ایمن با تیغهای موازی دو‌تایی و سه‌تایی عرضه شده که استفاده از آن‌ها بسیار آسان است.
1) خودتراش‌های قدیمی: Early Razors قدیمی‌ترین خودتراش‌ها در عصر برنز در انگلستان به وجود آمدند. این خودتراش‌ها اغلب بیضی شکل و دارای تیغهای از جنس برنز بودند که مانند زبانه چاقو از انتهای کوچکشان بیرون می آمد. این تیغ‌ها دائما باید تیز می‌شد و زودهم کند و فرسوده می‌شد و از بین می‌رفت.
خودتراش‌های با تیغه باز جزء خود تراش‌های قدیمی محسوب می شوند. کاربرد اصلی این نوع خودتراش که طرح شماتیک آن در شکل زیر دیده می شود در آرایشگاه‌ها است. به این نوع خود تراش، خودتراش راست (Straight razors) و یا گلوبر(cut throat) هم گفته می شود.
2) خودتراش‌های ایمن (Safety razors) همان‌طور که ذکر شد تیغه خودتراش‌های قدیمی نیار به تیزکردن مداوم داشتند و زود فرسوده می‌شدند که این باعث افزایش قیمت آن‌ها می شد. خودتراش‌های ایمنی برای اولین بار در آمریکا توسط برادران کمف با استفاده از تیغه‌های فورج شده (forged blade) رواج یافت. تیغه فورج شده تیغهای است که در کوره آهنگری گداخته و با چکش شکل داده شده است. در سال 1903 ژیلت، مخترع آمریکایی خودتراش ایمنی با تیغه قابل تعویض را اختراع کرد. خودتراش‌های ایمنی از اواسط سده ۱۸۰۰ در شکل‌ها و طرح‌های مختلفی ساخته و عرضه شدند
3) خودتراش‌های الکتریکی Electric shaver خودتراش برقی یک وسیله رایج برای تراشیدن موهای اضافی بدن و صورت است که دارای تیغه گردان و یا نوسان کننده است. خودتراش برقی نیازی به استفاده از خمیر ریش، صابون و یا آب ندارد. این نوع خودتراش در سال 1930 توسط ژاکوپ شیک اختراع شد. خودتراش رمینتون نیز در سال 1937 توسط کمپانی رمینتون رند رواج یافت. این اولین خودتراش موفق برقی است که توسط شیک اختراع شده و در سال 1931 وارد بازار شد.