جالب است کمی با تاریخچه تیغ‌های ریش‌تراشی آشنا شویم؛ منبع این مطالب ویکی پدیای انگلیسی بوده است.

پیش از ساخته شدن تیغ، موهای بدن با استفاده از دو پوسته‌ای که بر هم منطبق شده و موهای موردنظر را از ریشه جدا می‌کرد، اصلاح می‌شد. تقریبا ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد، زمانی که ابزارهای مسی کم‌کم در میان مردم رواج یافتند، تیغ‌های مسی کشف شدند. احتمالا اولین جرقه‌های گرایش انسان به زیبایی و بهداشت بیشتر از همین زمان زده شده است. کشیش‌های مصری جزء نخستین افرادی بودند که از تیغ‌های مسی استفاده می‌کردند. اسکندر مقدونی، در قرن چهارم قبل از میلاد، استفاده از تیغ‌ها جهت اصلاح کردن را در قلمروی حکومتش رواج داد؛ زیرا به آراستگی و انضباط اهمیت ویژه‌ای می‌داد. ۱۹ درصد از مردان بالای ۱۵ سال، هر روز صورت خود را اصلاح می‌کنند. به طور میانگین مردان ۱۵-۲۰ ساله سالانه ۲۷۵ مرتبه اصلاح صورت دارند و این رقم در میان مردان ۲۰-۶۵ ساله بسیار بیشتر است.

تیغ صورت تراشی ابزاری است که اصولا برای زدودن موهای ناخواسته بدن از طریق عمل تراشیدن استفاده می‌شود. انواع مختلف ریش تراش‌ها، ریش‌تراش‌های راست دسته، ریش‌تراش‌های یک بار مصرف و ریش‌تراش‌های الکتریکی هستند.

در حالی که تیغ‌های ریش‌تراشی از دوران پیش از عصر برنز (قدیمی‌ترین شبه تیغ‌ها در حدود 18000 سال پیش از میلاد قدمت دارند.) مایه آزار و اذیت بوده‌اند، همتایان مدرنشان در قرن هجدهم ابداع شدند و در دهه 1930 نیز ریش تراش‌های الکتریکی مورد توجه قرار گرفتند.

 در قرن بیست و یکم، ریش‌تراش‌های بی‌خطر (الکتریکی یا غیرالکتریکی) عموما بیش‌ترین استفاده را در بین مردان و زنان داشته ‌اند، اما انواع دیگر آن‌ها هنوز هم وجود دارند.

ریش‌تراش‌های بی‌خطر یک ابزار تراشیدن است با یک ابزار محافظتی که قرار گرفته است بین لبه‌تیغ و پوست. هدف اولیه این ابزار محافظتی آن بود که سطح مهارتی را که برای تراشیدن صورت نیاز است بدون آن که به پوست آسیب برسد، کاهش دهد، بدین وسیله اتکایی که روی مهارت فرد آرایشگر برای سرویس دادن نیاز است، کاهش می‌یابد و استانداردهای آرایش نیز بالا می‌رود.